Dopadło mnie. Pusty śmiech. Pusta kpina.
Dopadło mnie. Pusty śmiech. Pusta kpina. Śmiech przez łzy bez łez. Nihilistyczny dowcip. Znów rzucam się w pracę. Zero równowagi… z jednego końca w drugi. A ciało ścina. Dziś znowu jakaś katastrofa… Bo przeginam. Powinnam mieć spokój. Ciszę. L4. A ja? Zagłuszam. Skutecznie. Hałaśliwie. Intensywnie. Jak tylko umiem. Głupio, ale lepiej niż niewstawanie z łóżka. Niż kompletny paraliż wszędzie. Na każdym poziomie. Szkoda, że nie mogę wziąć l4 i zagłuszyć tak, jak wiem, że by było skuteczne i mnie trochę oszczędziło…
A tymczasem…
…Więc chodź i rąbnij mnie deską…
Raz żółtą a raz niebieską…
Pusty surrealizm. Taki nieśmieszno-śmieszny… Taka jestem zabawna…
Fot. Mushfiq Ceferli