Zimowe dni mają w sobie coś bardzo… nie wiem jak to nazwać… tajemniczego? Zbyt romantycznie. Niesamowitego? Zbyt trywialnie… Naprawdę nie wiem… Mają COŚ. Chłód, wiatr, szarość, prześwitujące spomiędzy drobin śniegu umarłe źdźbła trawy… ogólna brzydota… to wszystko wdziera się w zmysły i pobudza dziwne obrazy.
Dopadło mnie. Pusty śmiech. Pusta kpina.
Kołdra. Druga. Trzecia. Głowa pod jedną z nich. Koszulka. Druga. Trzecia. Bluza. Sweter. Rozgrzewająca herbata. Leki. Kropelki potu spływające między piersiami. W końcu mam ciepłe stopy. Ale w środku… w kończynach… w brzuchu… w klatce piersiowej… nieroztapialny sopel lodu. Bolesny. Nie dający się niczym poruszyć. Nawet odrobinę.
Piszę. Piszę. Piszę. Rylcem ostrym po duszy.
Mój nowy kubeczek 🙂 „Najlepszy przyjaciel przeszedł z Tobą przez wszystkie Twoje szalone historie”. Coś w tym jest. Bardzo jest.